Inleiding Op maandagochtend, onderweg naar Utrecht, merkte ik dat ik behoefte had om naar binnen te keren. Aangezien ik de eerste uren alleen op onze werkruimte zou zijn, bedacht ik dat het een goed moment zou zijn om (eindelijk) een ‘Innerlijke Reis’ te ondergaan. Aangekomen op locatie, begon ik met mijn gebruikelijke ritueel: de ruimtes openen, theezetten en onze stenenset (hierover later meer) op de gebruikelijke plek leggen. Daarna ging ik op zoek naar een goede afspeellijst. Ik kwam uit op mijn “MAN” lijst (die ik later heb omgedoopt tot “MAN Schaduwlijst”). Ik heb ChatGPT mijn intentie voor de reis ingegeven: een afspeellijst voor Systemisch Mannenwerk die vanuit de schaduw reist en het pad van de ziel volgt, en om op basis van mijn nummers nog een aantal (vier) toevoegingen te doen en daarna een logische volgorde eraan te geven. Sidenote: het is fascinerend en spot-on waar ChatGPT mee kwam. Nu was het bijna tijd om ‘op reis’ te gaan. Ik bereidde de ruimte voor, legde mijn matje klaar, hier en daar wat symbolen, dekens (omdat ik weet dat je lichaam in een trancestaat afkoelt) en een oogmasker om het goed donker te maken (persoonlijke voorkeur). De afspeellijst stond klaar en ik nam een “chocolaatje”, zoals Luit het noemt. Het chocolaatje, ook wel Chocobliss genoemd, bevat een kleine dosering McKennaii paddo’s en Caapi. De Reis Het nummer dat ik gebruikte om te ontspannen was "Drop" van Einaudi. Ik volgde mijn ademhaling om naar binnen te gaan zoals ik dat doe bij meditaties en/of visualisatie. Een heerlijk nummer met een “zware” ondertoon. Het duurde even voordat ik kon zakken. Ondanks mijn behoefte om naar binnen te keren en angst, schaamte, verlies, afscheid, en rouw aan te kijken, vond ik het ook moeilijk om me daaraan over te geven. "Come As You Are" van Nirvana hielp om los te laten. Er werd ook iets wilds in mij aangewakkerd. In ieder geval veel energie/beweging in mijn onderlichaam. De hieropvolgende nummers lieten kracht, woede, strijdlust en agressie loskomen. Het was heerlijk om die gevoelens volledig door mij heen te laten stromen. Het voelde als een overgangsrite die mij voorbereidde op de schaduw die ging komen. Dwars door thema’s als dood, geweld & agressie, woede, vernietiging, en daadkracht heen. Rauw, oerkracht en ongepolijst. Vervolgens kwam "They Don’t Care About Us" van Michael Jackson. In eerste instantie bracht het mij strijdlust, maar meer naar buiten gericht. Daarop volgde een aanklacht naar “anderen”. Maar ook mijn eigen slachtofferschap, onmacht en hulpeloosheid werden zichtbaar. “Ik ben klein en de buitenwereld groot, sterk en gemeen”. Wat volgde waren diepe gevoelens van angst en verdriet. Verstilling en een nog diepere afdaling in de schaduw kwam met Henry Purcells “What Power Art Thou”. Hier kwam ook de realisatie dat in de schaduw per definitie licht aanwezig is. Die realisatie gaf troost en ook rust om dieper te ademen en mijn angsten en pijnen te onderzoeken. Het bracht hoop. Tot nu toe voelde de reis eenzaam. Niet op een vervelende manier, maar wel een die ik alleen liep. Een betere timing was er niet voor het nummer "Brother" van Kodaline. Mijn aandacht ging naar de mannen en broeders om mij heen. Want hoewel het soms eenzaam kan voelen en alsof ik het alleen moet doen, heb ik ook mogen ervaren dat er mannen zijn die graag met mij meelopen. Ook al moet ik de weg zelf lopen, ik hoef het niet alleen te doen. Er zijn vele mannen die eenzelfde pad bewandelen. Ik begroette mijn broeders van wie ik weet dat ze er zijn, en de broeders die ik nog tegen ga komen. Het gaf mij bedding om verder te reizen met "Path of Fossils (Day 6)" van Einaudi. Onderweg zijn, ontheemding, ontzettend veel verdriet. Maar ook kindspijnen kwamen naar boven. De ontwikkeling van het feminiene in mij voelde pijnlijk, trillend en getraumatiseerd. Ongezonde seksualiteit. Een trilling die zich heel zacht losmaakte vanuit mijn linkerbeen. Tot het weer stil werd. Dader- en slachtofferdynamieken tussen het masculiene en feminiene, met de uiteindelijke realisatie dat in beiden een gekwetst deel aanwezig is. Een onvolwassen overlevingsdeel dat maar al te graag het gevecht aangaat, manipuleert, overschreeuwt, en muurtjes omhoog gooit. En gelukkig ook met hele gezonde masculiniteit en femininiteit. Die voorbij de innerlijke dader en slachtoffer kon kijken en het gekwetste deel kon zien en vasthouden. Waar ruimte is voor beiden, waar genot een groot goed is en er weinig taboes zijn. Niet gek dat ik vanuit hier nog dieper verdriet heb kunnen voelen, maar daarna ook tranen heb laten stromen van opluchting, hoop en liefde. Het voelde stevig, gegrond en lichter. Serieus, maar wel met levenslust. Klaar om op te staan. De grote verrassing uit de playlist was "Courage" van Villagers. Uplifting en tegelijkertijd raakte het diep in mijn ziel. "Courage" sneed dwars door mij heen, echter niet om te verwonden, maar juist om te helen. Om schuld en schaamte nog eens diep in de ogen te kijken en ze niet meer uit de weg te gaan. Met een ongelooflijke mildheid, nu ook eens naar mijzelf. En ook een diepe kracht en vuur die vanuit mijn onderste chakra als een golf omhoogkwam naar mijn keel(chakra). Spreek!!! "Man in the Mirror" (MJ) bekrachtigde dit gevoel nog eens. En nodigde mij ook heel erg uit om de verantwoordelijkheid voor mijn (aan)deel serieus te nemen. Om mij niet meer te verstoppen. En dat voelde ook heel erg bevrijdend. Ik zei tegen mijzelf: “Ga staan en laat jezelf zien!”, Heerlijk. En net toen ik dacht dat de heftigheid wat minder werd, kwam "Wayolo Yamoni" (Christopher Tin). 12 minuten POWER. Soms bijna overweldigend tijdens mijn reis. In het kleine en zeker in de grootsheid. De intensiteit van de seizoenen van de Natuur die door mij heen knalde. De ongelooflijke intensiteit en kracht van het Vrouwelijke. De body en de daadkracht van het Mannelijke. Ongetemd kwam het Leven door mij heen. Wat een power en wat een ontzag heb ik hiervoor gevoeld. Wat dit nummer naast de verbinding met de/mijn natuur deed, was de verbinding met het hogere, het spirituele. Natriltijd Nu in mijn playlist doe ik dat met "Nuvole Bianche" van Einaudi. Heerlijk voor bezinning en om zachtjes “na te trillen”. Tot rust komen, neerdwarrelen, voelen dat werkelijk alles openstaat en dat energie vrijuit stroomt. Het laatste nummer begint melancholisch en toch ook licht, beweegt zachtjes mee, met hier en daar wat sterrenstof (hoge twinkelingen). De tekst en stem is voor mij de perfecte afsluiter. “How rare and beautiful it truly is that we exist” Link naar de afspeellijst op Spotify: https://open.spotify.com/playlist/6earBplX5QPeBH6TOYlvoI?si=7280a22caeb34b1b
Vaak hoor ik van deelnemers aan opstellingsdagen dat familieopstellingen zo magisch zijn. Deze magie ontvouwt zich doordat representanten opmerkelijk veel kunnen voelen en waarnemen, en patronen en dynamieken zichtbaar kunnen maken voor de vraaginbrengers. Hoewel ik opstellingen een zeer waardevolle methode vind, ligt daar voor mij niet de essentie van de magie. Maar waar dan wel? Voor mij is een opstelling (met representanten) slechts een methode. Een prachtige methode, dat zeker, maar niet meer dan dat. De werkelijke kracht, het fundament, is voor mij het Systemisch Fenomenologisch Werk. De kennis van en het begrip voor de Gewetens, de basisprincipes, de fenomenologische waarneming en het bewustzijn van wat patronen en dynamieken teweegbrengen in systemen en bij individuen - hier begint mijn fascinatie en passie. Ik ontmoet mijn klanten en onze studenten ergens op hun (innerlijke) reis. In beweging en onderweg werken we aan bewustwording, innerlijke wijsheid, (innerlijke) ordening en het ontdekken van hun (en onze) natuur. Hoewel dit mooi kan klinken, is het niet altijd een prettige of gemakkelijke reis. Dit werk vereist dat men de eigen schaduw onderzoekt, onder ogen komt waar angsten, diepe pijnen en overlevingsmechanismen hun oorsprong vinden. Het gaat om het aangaan van schuld en schaamte en om afscheid te nemen. Het biedt ruimte, maar ik kan je verzekeren dat je er niet met schone handen vanaf komt. Hierin ligt voor mij de magie. Het werken met mensen die, ondanks alles, bereid zijn deze weg te bewandelen. Want vaak weten de mensen die ik tegenkom in dit werk, dat zij met Systemisch Werk het leven in al haar (veer)kracht kunnen waarnemen en ervaren. En wat is er magischer dan het leven zelf? - Léon Kempees, maart 2024 Benieuwd wat Systemisch Werk en/of Opstellingen voor jou kan betekenen? Kijk onder Coaching & Counseling voor individuele/relatie trajecten. Of neem contact met mij op via de mail of WhatsApp. Wil je zelf leren werken met Systemisch Werk & Opstellingen? Kijk dan eens op de website van de Spekkoek. Academy !
Oproep om online jouw familiesysteem in kaart te brengen via een Genogram!
Gedicht over mijn bezoek aan het Ereveld in Bandung Indonesië. Een ongekend indrukwekkende ervaring.
